Moeders moeders, heilig wat we doen en wie we zijn. En tegelijkertijd de grootste vloek voor onszelf? Elke dag houdt de vraag over moederschap me bezig. Gekmakend! Lees mee.
Ik ben een moeder, middelbare leeftijd, van drie kinderen (27,25,21) en ben daar dolgelukkig mee. Nu denk jij vast; ooh jee die gaat mij overtuigen! ? Nee dat ga ik niet doen, het is namelijk jouw, jullie, keuze.
Mijn broer en schoonzusje hebben geen kinderen, ik weet niet de reden, wilde zij ze niet, kon het niet, geen idee, nooit naar gevraagd en zij hebben nooit de behoefte gehad om iets uit te leggen. Waarom zouden ze ook, mensen met kinderen hoeven toch ook geen uitleg te geven? Het is net zoiets als uit de kast komen, mijn nichtje, jongste van mijn andere broer, heeft heel formeel aan haar ouders verteld dat ze hetro is, dat ze dat maar wisten 🤭 omdat veel van haar vrienden hele moeilijke gesprekken 'moesten' voeren.
Terugkomend op mijn kinderloze broer en schoonzus, mensen hebben in het verleden vaak aan mij gevraagt waarom zij geen kinderen hebben, vraag het aan hun of bemoei je er gewoon niet mee. Er was zelf een opmerking dat het heel egoïstisch is als je geen kinderen wilt??? De keuze is altijd egoïstisch, welke je ook maakt want je maakt deze keuze altijd voor jezelf tenslotte.
Overigens zijn mijn broer en schoonzus een geweldige oom en tante, dol op al hun neven en nichtjes en hebben samen een fantastisch leven.
Twee van mijn kinderen zouden graag kinderen krijgen maar voor één van hen is het nog maar de vraag of het kan i.v.m. een aandoening. Mijn oudste denkt nu geen kinderen willen maar is er ook nog niet helemaal uit. Als moeder kan ik ze alleen maar steunen in hun keuze of ze ondersteunen als er geen keuze is.
Mensen hebben snel een mening, zelf ben ik afgekeurd door meerdere aandoeningen en dat levert heel veel (voor) oordelen op en tips, overtuigingen, ongevraagde hulp, meedenken (lees zelf invullen)
Je leest het al: je schrijven roept een hoop bij mij op. Mooi dat je dit deelt want openheid leidt tot begrip, hopelijk.
Ik heb bewust geen kinderen (wel 2 stiefkinderen) en ben inmiddels 47. Ik geniet elke dag van het feit dat ik geen moeder ben. Ik wist altijd dat ik geen moeder wilde zijn. En mijn stiedmoederschap (waarin ik regelmatig word aangezien voor moeder) heeft dat bevestigd. Mijn argument: ik heb er geen zin in. Doe liever iets anders met mijn leven.
Je bent 37, je zit in de valreepfase. Iedereen probeert je het moederschap in te praten, het lijkt wel een complot. Maar als je daar doorheen bent, 40+ bent, krijg je de andere verhalen. Moeders en vaders vertellen mij dat het allemaal niet zo gaaf is. En dat ze het opnieuw zouden mogen kiezen misschien niet meer zouden doen. Negeer het advies van anderen. Trust your gut.
Mooi geschreven Puck. Doen wat goed voelt voor jou en je hart. Wat Joyce zegt: er is geen foute keuze hierin. It's your life. Moeder zijn/worden kan ook op andere manieren dan alleen een kind baren. Ik ben ook benieuwd wat het leven voor jullie brengt. Alle liefde en geluk samen!
Bijzonder dat we aan uiteinden van elkaar zitten; dat je voelt dat je 'niet in society past', heb ik precies ook maar dan als stay at home mom. Daar schrijf ik over (net begonnen haha).
Leuk dat je deelt, en wat goed dat je bent gaan schrijven over iets dat óók weer een taboe is... 'moeder, oké, maar behoudt wel een beetje ambitie svp.' Als vrouw, welke keuze je ook maakt, er is altijd wel iets mis...
Ik ging ooit als 18-jarige naar de VS als au pair en ontdekte voor het eerst hoe het ouderschap moet voelen. Want even oppassen op kids die je leuk vindt, is geen probleem, maar de hele dag door elke minuut beschikbaar zijn, dat was wel even wat anders. En dan had ik alsnog de ouders die me op een gegeven moment kwamen aflossen. Ik dacht toen: dit zou iedereen mee moeten maken voordat je beslist of je wel of geen kinderen wilt. Het zette mij in ieder geval wel aan het denken.
Daarbij speelt ook zeker mijn eigen opvoeding een rol en het bang zijn om bepaalde patronen door te geven of niet te kunnen doorbreken, dat te geven wat je zelf nooit hebt gehad. Het kwartje had heel lang beide kanten op kunnen vallen, maar hoe meer ik mijn verleden verwerkte, hoe meer ik verlangde naar een leven dat alleen in het teken stond van mij (en vooruit, mijn echtgenoot).
Maar ik merk wel dat een leven zonder kinderen nog steeds bijzonder is, dat je alle normale momenten van aansluiting mist. Nu we vertrokken zijn naar het buitenland is dat gevoel wel minder. Ik heb absoluut geen spijt en denk dat ons leven net zo mooi, vol, raar, of uitdagend kan zijn als dat we wel voor kinderen hadden gekozen. Maar eenzaam is het soms wel, doordat alles in de maatschappij om gezinnen draait.
De boeken Motherhood van Sheila Heti en Nooit, nooit, nooit van Linn Strømsborg zijn 2 aanraders over dit onderwerp. Groetjes van deze moeder van 2 die gefascineerd is door het al dan niet kiezen voor moederschap (misschien omdat ikzelf het nooit in twijfel trok dat ik het wilde meemaken).
Ken je de NoMo voorstelling van Julika Marijn? NoMo = not-mom Ze speelde op de Parade in Den Haag en Amsterdam. In het najaar komt de voorstelling in de theaters. Leuk, confronterend, interessant en grappig. Ook voor vaders, broers, opa’s én voor moeders, zussen en oma’s!
Op Insta vol ik Marloesdevee, zij heeft een boek geschreven: 'Kinderen krijgen is optioneel'. Dit lijkt precies te gaan over wat jij schrijft. Ken je het? Ik heb het zelf niet gelezen, maar het lijkt me wel een aanrader als je bezig bent met dit onderwerp.
Ps misschien helpt dit (mij helpt het wel): dit is geen keuze tussen een goede en slechte optie. Het is een keuze tussen (neem ik aan) twee goede opties. Dus wat het ook wordt: het levert een prachtig leven op (samen).
Precies dezelfde afweging hier. Inmiddels 40 en (nieuwe) vriend 52. Hij had altijd een kinderwens, ik nooit met mijn ex. We kennen elkaar pas 3 jaar. Het voelt te laat om echt te moeten twijfelen, en toch kwam het idd bij mij ook voor het eerst op. Maar ik voel het niet, ik zie het niet. Zouden we het kunnen? Ja (ik dacht hiervoor altijd ‘ik kan dat helemaal niet’). Zouden we er iets moois van maken, natuurlijk. Maar ervoor kiezen, lukt me niet. Ook mij lijkt het simpelweg niet leuk (genoeg). Als ik zeker wist dat het niet (meer) kon, zou die laatste procent twijfel weg zijn, nu laat ik de tijd zijn werk doen, jaag ik het niet na en ga ik uit van een ‘nee’. Maar die twijfel herken ik absoluut.
Herkenbaar. Als ik met iemand het ouderschap zou kunnen delen, dan is het met mijn man. Maar... ik zie een ander leven voor me. Andere invulling van mijn dagen. Ik rouw soms om mijn ongeboren kind, en rouw om dat ik dat nooit zal meemaken - het moeder zijn. Maar moeder worden zal wellicht ook rouwen zijn om een leven dat je achterlaat en een nieuw leven dat je start. Hoe dan ook: het blijft een nee.
Ik begrijp zo goed dat dit een lastig vraagstuk is! Voor mij is het wat dat betreft makkelijker. Ik ben al 18 jaar single (ofwel nooit in de situatie gezeten om hier samen met iemand een beslissing over te maken) en dit jaar word ik 40. Natuurlijk houdt het leven dan niet op, maar het voelt wel alsof het hoofdstuk kinderen daarmee echt afgesloten wordt. Ik heb nooit een kinderwens gehad, dus ik heb er nooit over gepeinsd om alleenstaande moeder te worden. Maar ik heb wel ervaren dat het ingewikkelder kan worden als je iemand heel leuk vindt en diegene heeft een kinderwens. Met die persoon is het helaas nooit iets geworden, maar ik heb daardoor een periode getwijfeld en het had best gekund dat het leven anders was gelopen als ik een partner had gevonden die het heel graag had gewild. Maar dat weet ik niet zeker, omdat ik nooit daadwerkelijk in die situatie heb gezeten dus het blijft gissen hoe ik me dan gevoeld zou hebben. Ik heb er vrede mee dat ik geen kinderen wil en zal krijgen, maar dat neemt niet weg dat ik af en toe bang ben dat ik iets zal missen in het leven. Hoe zal het zijn als ik geen ouders meer heb, als ik later oud ben? Het leven voelt regelmatig volkomen zinloos, al zijn er gelukkig ook momenten waarop ik wel zingeving ervaar. Waarschijnlijk is het zo dat je altijd iets zal missen en iets zal krijgen van het leven, welk pad je ook kiest. Er is wat dat betreft geen perfecte keuze. En dat is natuurlijk ook waarom het zo lastig is als dat moedergevoel ontbreekt en je probeert op ratio een keuze te maken. Ik wens je veel wijsheid toe!
Dank voor het delen van je verhaal! Ik denk, dat welke keuze je ook maakt, ik ook maak, you win some, you lose some. Er is inderdaad geen ultieme keuze, en daar berusting in vinden is wat ik probeer. Ik ervaar heel veel opluchting als ik bedenk dat het niet hoeft. En dan vraag ik me af: echt? Nooit zo'n klein lief hummel lijfje wat jouw eigen is? Dan kijk ik naar de spekarmpjes van mijn neefje en raak ik zo vertederd. Maar wat ik ook meer en meer 'begrijp': kinderen betekent opvoeden. Tante zijn is in die spekarmpjes bijten en knuffelen en spelen, en naar huis gaan wanneer het pittig wordt.
Goed verhaal, mooi geschreven.
Ik ben een moeder, middelbare leeftijd, van drie kinderen (27,25,21) en ben daar dolgelukkig mee. Nu denk jij vast; ooh jee die gaat mij overtuigen! ? Nee dat ga ik niet doen, het is namelijk jouw, jullie, keuze.
Mijn broer en schoonzusje hebben geen kinderen, ik weet niet de reden, wilde zij ze niet, kon het niet, geen idee, nooit naar gevraagd en zij hebben nooit de behoefte gehad om iets uit te leggen. Waarom zouden ze ook, mensen met kinderen hoeven toch ook geen uitleg te geven? Het is net zoiets als uit de kast komen, mijn nichtje, jongste van mijn andere broer, heeft heel formeel aan haar ouders verteld dat ze hetro is, dat ze dat maar wisten 🤭 omdat veel van haar vrienden hele moeilijke gesprekken 'moesten' voeren.
Terugkomend op mijn kinderloze broer en schoonzus, mensen hebben in het verleden vaak aan mij gevraagt waarom zij geen kinderen hebben, vraag het aan hun of bemoei je er gewoon niet mee. Er was zelf een opmerking dat het heel egoïstisch is als je geen kinderen wilt??? De keuze is altijd egoïstisch, welke je ook maakt want je maakt deze keuze altijd voor jezelf tenslotte.
Overigens zijn mijn broer en schoonzus een geweldige oom en tante, dol op al hun neven en nichtjes en hebben samen een fantastisch leven.
Twee van mijn kinderen zouden graag kinderen krijgen maar voor één van hen is het nog maar de vraag of het kan i.v.m. een aandoening. Mijn oudste denkt nu geen kinderen willen maar is er ook nog niet helemaal uit. Als moeder kan ik ze alleen maar steunen in hun keuze of ze ondersteunen als er geen keuze is.
Mensen hebben snel een mening, zelf ben ik afgekeurd door meerdere aandoeningen en dat levert heel veel (voor) oordelen op en tips, overtuigingen, ongevraagde hulp, meedenken (lees zelf invullen)
Je leest het al: je schrijven roept een hoop bij mij op. Mooi dat je dit deelt want openheid leidt tot begrip, hopelijk.
Liefs,
Lizette
Mooi, dank voor het delen.
Ik heb bewust geen kinderen (wel 2 stiefkinderen) en ben inmiddels 47. Ik geniet elke dag van het feit dat ik geen moeder ben. Ik wist altijd dat ik geen moeder wilde zijn. En mijn stiedmoederschap (waarin ik regelmatig word aangezien voor moeder) heeft dat bevestigd. Mijn argument: ik heb er geen zin in. Doe liever iets anders met mijn leven.
Je bent 37, je zit in de valreepfase. Iedereen probeert je het moederschap in te praten, het lijkt wel een complot. Maar als je daar doorheen bent, 40+ bent, krijg je de andere verhalen. Moeders en vaders vertellen mij dat het allemaal niet zo gaaf is. En dat ze het opnieuw zouden mogen kiezen misschien niet meer zouden doen. Negeer het advies van anderen. Trust your gut.
Mooi geschreven Puck. Doen wat goed voelt voor jou en je hart. Wat Joyce zegt: er is geen foute keuze hierin. It's your life. Moeder zijn/worden kan ook op andere manieren dan alleen een kind baren. Ik ben ook benieuwd wat het leven voor jullie brengt. Alle liefde en geluk samen!
Bijzonder dat we aan uiteinden van elkaar zitten; dat je voelt dat je 'niet in society past', heb ik precies ook maar dan als stay at home mom. Daar schrijf ik over (net begonnen haha).
Leuk dat je deelt, en wat goed dat je bent gaan schrijven over iets dat óók weer een taboe is... 'moeder, oké, maar behoudt wel een beetje ambitie svp.' Als vrouw, welke keuze je ook maakt, er is altijd wel iets mis...
Ik ging ooit als 18-jarige naar de VS als au pair en ontdekte voor het eerst hoe het ouderschap moet voelen. Want even oppassen op kids die je leuk vindt, is geen probleem, maar de hele dag door elke minuut beschikbaar zijn, dat was wel even wat anders. En dan had ik alsnog de ouders die me op een gegeven moment kwamen aflossen. Ik dacht toen: dit zou iedereen mee moeten maken voordat je beslist of je wel of geen kinderen wilt. Het zette mij in ieder geval wel aan het denken.
Daarbij speelt ook zeker mijn eigen opvoeding een rol en het bang zijn om bepaalde patronen door te geven of niet te kunnen doorbreken, dat te geven wat je zelf nooit hebt gehad. Het kwartje had heel lang beide kanten op kunnen vallen, maar hoe meer ik mijn verleden verwerkte, hoe meer ik verlangde naar een leven dat alleen in het teken stond van mij (en vooruit, mijn echtgenoot).
Maar ik merk wel dat een leven zonder kinderen nog steeds bijzonder is, dat je alle normale momenten van aansluiting mist. Nu we vertrokken zijn naar het buitenland is dat gevoel wel minder. Ik heb absoluut geen spijt en denk dat ons leven net zo mooi, vol, raar, of uitdagend kan zijn als dat we wel voor kinderen hadden gekozen. Maar eenzaam is het soms wel, doordat alles in de maatschappij om gezinnen draait.
Dank Rieneke, voor deze bijdrage. Enorm fijn om te lezen en spot on wat je schrijft, ik begrijpt je standpunt. X
De boeken Motherhood van Sheila Heti en Nooit, nooit, nooit van Linn Strømsborg zijn 2 aanraders over dit onderwerp. Groetjes van deze moeder van 2 die gefascineerd is door het al dan niet kiezen voor moederschap (misschien omdat ikzelf het nooit in twijfel trok dat ik het wilde meemaken).
Goede tips, dank voor het delen!
Ken je de NoMo voorstelling van Julika Marijn? NoMo = not-mom Ze speelde op de Parade in Den Haag en Amsterdam. In het najaar komt de voorstelling in de theaters. Leuk, confronterend, interessant en grappig. Ook voor vaders, broers, opa’s én voor moeders, zussen en oma’s!
Goede tip!
Op Insta vol ik Marloesdevee, zij heeft een boek geschreven: 'Kinderen krijgen is optioneel'. Dit lijkt precies te gaan over wat jij schrijft. Ken je het? Ik heb het zelf niet gelezen, maar het lijkt me wel een aanrader als je bezig bent met dit onderwerp.
Nee, dank voor de tip, ik ga het opzoeken, dit boek!
Ps misschien helpt dit (mij helpt het wel): dit is geen keuze tussen een goede en slechte optie. Het is een keuze tussen (neem ik aan) twee goede opties. Dus wat het ook wordt: het levert een prachtig leven op (samen).
Mooi. Die neem ik mee, dank voor het delen!
Precies dezelfde afweging hier. Inmiddels 40 en (nieuwe) vriend 52. Hij had altijd een kinderwens, ik nooit met mijn ex. We kennen elkaar pas 3 jaar. Het voelt te laat om echt te moeten twijfelen, en toch kwam het idd bij mij ook voor het eerst op. Maar ik voel het niet, ik zie het niet. Zouden we het kunnen? Ja (ik dacht hiervoor altijd ‘ik kan dat helemaal niet’). Zouden we er iets moois van maken, natuurlijk. Maar ervoor kiezen, lukt me niet. Ook mij lijkt het simpelweg niet leuk (genoeg). Als ik zeker wist dat het niet (meer) kon, zou die laatste procent twijfel weg zijn, nu laat ik de tijd zijn werk doen, jaag ik het niet na en ga ik uit van een ‘nee’. Maar die twijfel herken ik absoluut.
Herkenbaar. Als ik met iemand het ouderschap zou kunnen delen, dan is het met mijn man. Maar... ik zie een ander leven voor me. Andere invulling van mijn dagen. Ik rouw soms om mijn ongeboren kind, en rouw om dat ik dat nooit zal meemaken - het moeder zijn. Maar moeder worden zal wellicht ook rouwen zijn om een leven dat je achterlaat en een nieuw leven dat je start. Hoe dan ook: het blijft een nee.
Ik begrijp zo goed dat dit een lastig vraagstuk is! Voor mij is het wat dat betreft makkelijker. Ik ben al 18 jaar single (ofwel nooit in de situatie gezeten om hier samen met iemand een beslissing over te maken) en dit jaar word ik 40. Natuurlijk houdt het leven dan niet op, maar het voelt wel alsof het hoofdstuk kinderen daarmee echt afgesloten wordt. Ik heb nooit een kinderwens gehad, dus ik heb er nooit over gepeinsd om alleenstaande moeder te worden. Maar ik heb wel ervaren dat het ingewikkelder kan worden als je iemand heel leuk vindt en diegene heeft een kinderwens. Met die persoon is het helaas nooit iets geworden, maar ik heb daardoor een periode getwijfeld en het had best gekund dat het leven anders was gelopen als ik een partner had gevonden die het heel graag had gewild. Maar dat weet ik niet zeker, omdat ik nooit daadwerkelijk in die situatie heb gezeten dus het blijft gissen hoe ik me dan gevoeld zou hebben. Ik heb er vrede mee dat ik geen kinderen wil en zal krijgen, maar dat neemt niet weg dat ik af en toe bang ben dat ik iets zal missen in het leven. Hoe zal het zijn als ik geen ouders meer heb, als ik later oud ben? Het leven voelt regelmatig volkomen zinloos, al zijn er gelukkig ook momenten waarop ik wel zingeving ervaar. Waarschijnlijk is het zo dat je altijd iets zal missen en iets zal krijgen van het leven, welk pad je ook kiest. Er is wat dat betreft geen perfecte keuze. En dat is natuurlijk ook waarom het zo lastig is als dat moedergevoel ontbreekt en je probeert op ratio een keuze te maken. Ik wens je veel wijsheid toe!
Dank voor het delen van je verhaal! Ik denk, dat welke keuze je ook maakt, ik ook maak, you win some, you lose some. Er is inderdaad geen ultieme keuze, en daar berusting in vinden is wat ik probeer. Ik ervaar heel veel opluchting als ik bedenk dat het niet hoeft. En dan vraag ik me af: echt? Nooit zo'n klein lief hummel lijfje wat jouw eigen is? Dan kijk ik naar de spekarmpjes van mijn neefje en raak ik zo vertederd. Maar wat ik ook meer en meer 'begrijp': kinderen betekent opvoeden. Tante zijn is in die spekarmpjes bijten en knuffelen en spelen, en naar huis gaan wanneer het pittig wordt.
Dank voor je reactie en complimenten, dat doet me goed.