Kiezen (of niet) voor het moederschap

Moeders moeders, heilig wat we doen en wie we zijn. En tegelijkertijd de grootste vloek voor onszelf? Elke dag houdt de vraag over moederschap me bezig. Gekmakend! Lees mee.

Oké, beste lezer. Waar moet ik toch beginnen als ik het hierover wil hebben met jou? Ik weet het niet. Dus ik begin maar. En ik ga misschien van hak op de tak. Vergeef het me. Het is een chaotisch onderwerp dat elke dag sluimert in mijn hoofd. Ik ga van me afschrijven. Ik probeer antwoord te vinden op de vraag of ik een kind wil.

Situatie schets: ik ben 37, getrouwd met mijn grote liefde, heb een heerlijk leven, heb vele vriendinnen met kinderen, kinderen in de familie, en ik heb vooralsnog zwijgende eierstokken.

Nooit heb ik mijn leven gevisualiseerd als moeder. Totdat ik Matt ontmoette. Het is niet zo dat ik opeens moedergevoelens krijg door hem, maar ik begin wel enorm te dubben of ik kinderen wil. Ik wilde het nooit, maar nu wel. Of niet.

Ik weet het niet.

Nee.

Of toch wel?

Wat zijn de argumenten voor ‘wel’? Zijn die fijn? Zou ik moeder-zijn leuk vinden (nee, denk het niet)? Zou ik benieuwd zijn wat er zou voortbestaan uit mij en Matt (ja, enorm)? Ben ik bang dat ik ‘later’ iets mis (ja)? Is dat mijn gevoel of wordt dat zonder woorden overgebracht door mijn omgeving (ja, ik denk het wel)? Vind ik kinderen eigenlijk leuk (ja)? Ben ik bang om geen echte bevrediging in het leven te vinden (ja, want iedereen vertelt me toch echt dat een kind krijgen het meest zingevende ooit is)?

Weet je wat mij zin geeft in het leven? Het leven zelf. Afijn. Flauw. Wel waar.

Welke gevoelens, zowel positief als negatief, zijn van mij?

Want als ik aan het positieve van kinderen krijgen denk, besef ik dat dat toch een beeld is dat de buitenwereld schetst. Gezin als hoeksteen van de samenleving. Als vrouw het hoogst haalbare doen: een kind baren.

Maar wat als je dat niet wil? Wat als je als vrouw geen moeder wil zijn?

Ik sprak laatst met een dame die bewust heeft gekozen geen kinderen te willen. “Convert a ‘problem’ into possibilities: wat is er allemaal mogelijk als je een ander leven kiest?’

Nou, dat weet ik allang. Want precies dat leven heb ik altijd voor me gezien. Hoe dat leven eruit ziet?

Doen wat goed voelt. Wat dat ook is. Een bedrijf starten. Reizen. Gewoon helemaal niks doen. Een boek schrijven. Een nieuwe hobby. Precies dat ritme volgen wat past op dat moment, zonder dat er beslag op mijn tijd, lijf, geld en aandacht wordt gelegd.

Oei, schuldgevoel. ‘Ga je als vrouw dus elk weekend gewoon doen waar je zin in hebt? Lang in bed liggen? Eindeloos badderen? Je in geen enkel opzicht nuttig maken?’ 

Gek he, hoe we als meisje al geprogrammeerd worden om dienend en zorgend te zijn. Voor alles en iedereen behalve onszelf. Althans, dat was wel wat mijn moeder en oma’s me als voorbeeld gaven.

Het moment dat ik tegen mezelf zeg “houd maar op met piekeren, geef jezelf toestemming om je leven vorm te geven zoals jij wil. Je hoeft geen moeder te worden. Je hoeft geen kind te krijgen” dan overvalt me een gevoel van opwinding en rust over het leven dat er voor me is. En dat moment duurt precies 10 seconde.

Want dan kijk ik naar Matt. Naar zijn prachtige lieve ogen. Dan vult mijn hart zich met liefde voor hem. En dan denk ik aan dat er misschien een dag komt dat hij eerder onze moeders in de hemel gaat bezoeken dan ik. En dat is zo onverteerbaar, dat ik denk ‘maar een kind van hem zou me dan in ieder geval aan hem herinneren.’

“Een conflict zit tussen je angst en verlangen in”, vertelde een vriendin me.

Angst en verlangen.

Hm.

Ik sprak afgelopen maanden andere mensen over het moederschap.

Een moeder die eigenlijk wel spijt had, maar ja, de kinderen waren er en ze houdt ook van ze.

Een vader die vertelde dat als ik ook maar iets twijfelde, er niet aan moest beginnen, want het is een bom in je relatie.

Een moeder die zo blij is met haar keuze dat ze me video’s stuurde met argumenten om wél voor kinderen te gaan.

Een vrouw die vertelde dat ze had gekozen voor een kindvrij leven en gezien de stand van zaken rondom onze wereld en klimaat is dat voor haar nog steeds de beste keuze.

Een moeder die vertelde dat ze jarenlang twijfelde en er toch voor ging, en erg blij is.

Een vader die met zijn partner koos voor 1 kind en dat wel voldoende vindt.

Een vrouw die heel bewust koos voor een kindvrij leven en verliefd werd op iemand met twee kinderen, en daar flink van baalt.

Een stel dat al lang samen is en geniet van een kindvrij leven al reizend rond de wereld.

Een vrouw die vroeg in haar twintiger jaren koos voor een kindje om een ouder opa te kunnen maken, er inmiddels 4 heeft en na lang wikken en wegen kinderen toch een verrijking vindt.

Een vrouw die heel graag een kindje wil, maar geen partner heeft en nu met een homo stel een co-ouderschap wil opzetten.

Zoveel mensen, zoveel verhalen, zoveel gevoelens.

En toch, wijk je anno 2025 flink af van de norm als je niet kiest voor kinderen.

Beter gezegd: als je niet kiest voor een leven als ouder.

Want dat is het onderscheid dat ik ben gaan voelen: ik ben dol op kinderen. Ze zijn zo puur, creatief, grappig, lief. Ik zou best vader willen zijn, twee dagen per week.

Maar ik ben vrouw, dus ik zou per definitie moeder zijn, 7 dagen per week. Week in week uit. Voor altijd.

En dat is een leven dat ik niet zie zitten.

Tegelijkertijd ben ik nieuwsgierig hoe het is om een ander mens het leven te geven, startend in jouw buik.

Ik ben zo benieuwd wat er voort zou komen tussen mij en Matt.

Ik ben zo gekmakend dol op Matt en ik gun hem een papa te zijn.

Maar de nieuwsgierigheid is niet overtuigend genoeg.

Mijn liefde voor Matt misschien wel. Ik weet nog niet wat het leven zal brengen.

Misschien kunnen we wel helemaal geen kinderen krijgen. Wist je zoiets maar. Of het je gegeven zou zijn of niet, scheelt veel denk werk.

Psst: vond je dit artikel leuk? Laat het weten door op een hartje te klikken onderaan deze blog. Merci!