Drie op dinsdag: gedragen slipjes

Welkom bij de drie op dinsdag van 16 januari. Dit keer over gedragen slipjes, afhankelijkheid en catwalks.

Hey, even iets anders: ik hoor enorm graag van je. Onder dit artikel kun je een reactie geven en meepraten over sommige onderwerpen. Laten we samen een community creëren. Lijkt mij leuk.

1.

Ik las van de week een interview in een Zwitserse krant. Een Zwitserse vrouw vertelde hoe ze een website was begonnen waar ze vraag en aanbod samenbracht: gedragen slipjes. Vrouwen konden anoniem hun gedragen slipje aanbieden en mannen, mensen, maar ik verwacht met name mannen, kunnen deze slipjes kopen. Je kunt dan kiezen of je het slipje 1 dag gedragen wilt kopen, of 2 dagen of zelfs een week. De website bood ook gedragen sokken aan. Vrouwen boden hun slipjes aan vanaf €20, en de prijs liep soms, mits meerdere dagen gedragen, op tot €100.

Deze ondernemer begon met het verkopen van haar eigen slipjes. ‘Waarom niet’, ze ze. Ik draag ze toch. ‘En als ik er iemand blij mee kan maken, is het toch prima?’

Ik herinner me de keren dat ik op Marktplaats schoenen verkocht. Hoge, open hakken. Naast vrouwen die interesse hadden, kreeg ik met name veel berichten van mannen of ik meer foto’s van mijn voeten wilde sturen en of ze misschien gedragen sokken mochten kopen.

Ik vind de wereld een geweldige, fascinerende en inspirerende plek. En ik baal dat ik niet eerder aan deze business heb gedacht. Ik had het kunnen weten!

2.

“Overgave aan de man zorgt voor mentale rust.” Dit zei een vrouw in de NPO serie Traditionele Meiden. En ik kan niet stoppen deze zin opnieuw te bekijken, te belichten. Want ik vind dat ze gelijk heeft. Op één detail na: ‘..aan de man..’ Laten we hem zo schrijven: ‘Overgave zorgt voor mentale rust.’ Beseffen dat je enorm afhankelijk bent van anderen, omdat de wereld een systeem is waar alles in elkaar haakt en we elkaar nodig hebben, is een fijn besef. Ik hoef niet meer zo hard te vechten om alles alleen te doen en die onafhankelijke vrouw te zijn. Ik ben zo afhankelijk als het maar kan, net als jij overigens.

3.

Nog even over social media. Hoe zeg je zonder arrogant te willen zijn dat je soms iets bent ontgroeid? Hm, misschien lukt dat niet zonder een vleug arrogantie, helaas. Ik ga me er toch aan wagen.

In 2019 begon ik met wat nu Elfin is. Dat is ruim 4,5 jaar geleden en jij weet: 4,5 jaar in de wereld van tech en media is een eeuw. Alles ontwikkelt zich zo snel. Ik besloot destijds op Instagram actief te worden, maakte veel video’s en met name korte vlogs van mijn leven. Van mezelf. Ik praatte in de camera, gaf mensen een inkijkje in mijn leven, liet vooral zien hoe snel ik het mentaal allemaal weer op de rit had na mama’s dood, wat een geweldige pionier ik was door te kiezen voor een leven in vrijheid en maakte op een haar na nog nét geen dansfilmpjes online. Het was een heuse catwalk van zelfverheerlijking.

Het is inmiddels 2024, en ik kán het niet meer. Maar ik snap het ook niet meer. Ik zie, vooral vrouwen - want lang leve het algoritme van de polariserende social media die je een tunnel in zuigt waar je alleen maar meer ziet van datgene wat je bekijkt - nog steeds allerlei dansfilmpjes maken, video’s van zichzelf met dan zogenaamd inspirerende quotes erbij om anderen te helpen net zo verlicht te raken als zij. Laatst was er een influencer die op 7 oktober besloot de startende oorlog als haakje te gebruiken om haar affirmatie cursus te verkopen zodat je nooit meer een dag sip hoefde te zijn in het leven.

Weet je wat zo kut is aan dit alles? Het werkt wel. Die dans filmpjes, de volwassen vrouwen die continu hun levenswijsheid delen en mensen laten meegenieten van hun verlichte leven, hebben een engagement waar je U tegen zegt en verkopen nonsense bij de vleet. En ik snap ze ergens óók. Want als jouw inkomen afhangt van wel of geen dolle mina dansjes doen, dan ga je ervoor. Tuurlijk.

Voor Elfin, een business waar we onze eigen markt moeten creëren - lieve jij, ik beloof je 1 ding, ik ga nooit meer een bedrijf starten waar je een eigen markt moet creëren - afijn, voor Elfin is verbinden met vrouwen belangrijk. Enorm belangrijk. Maar ik kan het niet meer. Ik ben het beu. Ik ben moe. Het knaagt. Met enige schroom maak ik af en toe nog wat leuke filmpjes to sell them the dream, maar ik schaam me. Zo diep.

Social media en de zelfpromotie is op een piek (toch, laat het alsjeblieft de piek zijn en niet nog erger worden), en bij elke hype, trend, komt een tegentrend. Ik kan niet de enige zijn die dit beu is.

Daarom ben ik fan van dit medium waarop jij dit artikel leest: geen advertenties, geen schreeuwige filmpjes en geen dansende vrouwen in korte nonsense video’s in beeld.

Afijn. Ik pleit voor echte verbinding. Connectie. Analyses. Voors- en tegens. De diepte in. Gesprekken voeren. Een community bouwen. Eerlijkheid, rauwheid. Ik ben het vluchtige social media a la Instagram en Tiktok ontgroeid. Long form content beloofd een trend te worden (of beter: weer terug te komen) en jongens, ik sta als eerste in de rij.